Flashback

De telefoon gaat. Ik heb net een flinke hap van mijn broodje genomen en mijn oudste zoon neemt op en geeft me het toestel. Het is de buurman van mijn schoonouders: ‘Het gaat niet goed met je vader, hij staat buiten te schreeuwen omdat hij zijn kinderen kwijt is.’
‘Ik kom eraan’, zeg ik terwijl ik mijn lunch in een broodzakje laat glijden. Gelukkig staat de auto bij huis.

Als ik de woonkamer binnenloop, hoor ik gerommel op zolder. Vader (90) zoekt zijn kinderen boven nu hij ze buiten niet heeft kunnen vinden. Twee buren hebben helpen zoeken.
Zijn paniek en zijn emoties zijn authentiek. Hij kijkt me vertwijfeld aan. Ik begrijp toch wel hoe groot het probleem is? Hij heeft als vader steken laten vallen. De verantwoordelijkheid voor zijn zoekgeraakte kinderen weegt zwaar. Hij springt heen en weer in zijn eigen leven met flashbacks in de onvoltooid verleden tijd, zoals dat alleen in fictie en in dromen kan. Het is vijftig jaar geleden en hij is zijn twee jongste kinderen kwijt. Het kost me enige moeite om hem gekalmeerd in zijn stoel te laten plaatsnemen. Door op zijn verzoek de namen van zijn kinderen en kleinkinderen op te sommen, breng ik hem weer terug in onze tijd. Als ik even later de koffie op tafel zet, zegt hij: ‘Je weet toch wel zeker dat de kinderen in hun eigen huis zijn, hè?’ Ja hoor, knik ik.

Terwijl ik moeder (86) koffie uit de tuimelbeker laat drinken en ze zich het gebakje, dat nog over is van mijn zoons verjaardag, goed laat smaken, kijken we samen naar de finale van AEGON Championship tussen Andy Murray en Jo-Wilfried Tsonga, waarin de hoeveelheid breakpoints enorm is. ‘Jij moet daar straks ook zeker?, wijst mijn schoonvader naar de tv, ‘tegen je zus, ik zag het in de krant.’ Hij begint verwoed in de krant te zoeken en ik zoek mee, nieuwsgierig naar wat hem op het idee kan hebben gebracht. Tevergeefs. Mijn zus en ik hebben dezelfde schoonouders. Wij tennissen niet en hebben ook weinig van de zusjes Williams die bovendien niet eens meedoen op dit toernooi.
Als ik vader van een broodje heb voorzien en moeder een bakje vla heb laten eten, schrijf ik alles in het logboek, dat op de vensterbank ligt. Zo weet de dochter die vanavond komt ook hoe de middag is verlopen.

Als ik naar de auto loop, klop ik nog even bij de buurman aan om te zeggen dat vader weer terug is in zijn eigen tijd. De buurman is gerustgesteld, voor zolang als het duurt…

At the fights

‘Maar mam! Je vindt het al niet goed als ik in GTA een man in elkaar sla.’
Mijn jongste zoon kijkt me vol ongeloof aan. Hij heeft net van me gehoord dat ik naar een boksgala ga.
‘Ja, dat is waar. Maar jij slaat die man neer om vervolgens zijn mooie, snelle auto af te pakken. Bij het boksen hebben ze van tevoren afgesproken om elkaar te slaan.’, verweer ik me. ‘Dat is heel wat anders.’


Ik lees ‘At the fights’ en dat sluit thematisch mooi aan bij het bezoek aan een bokswedstrijd. Bovendien lijkt me het prachtig om @piektv aan het werk te zien, minstens zo gedreven als de boksers die het onderwerp van haar foto’s vormen. Mijn oudste zoon vindt het wel een interessant experiment en zonder al te veel kennis van zaken begeven we ons naar ‘No way back’ . We verwachten onze ogen uit te kijken. Boksteam Vargas organiseert het gala met veel wedstrijden, zowel voor mannen als vrouwen, met als afsluiting een profpartij tussen Barry Groenteman en Wesley Hertoghe.

Als echte Rookies zien we de boksers die voor het gebouw van de tafeltennisvereniging met hun warming-up bezig zijn aan voor vechtgraag publiek. Piek hebben we al snel gespot, in haar neutrale hoek. Tussen de wedstrijden door kletsen we even, maar voor de rest is Piek hard aan het werk. Vanuit de hoek maakt ze foto’s, vanaf de rand van de ring van dichtbij filmpjes van de boksers en hun verzorgers.

Wat een verschil in karakter zien we bij de boksers. We zijn onder de indruk van de concentratie waarmee ze de stoten plaatsen en de manier waarop ze zich na iedere ronde weer oppeppen voor de volgende. De bloedneuzen doen ons weinig. Wij zijn van de jongste zoon een jeugd vol bloedneuzen en hoofdwonden gewend. Wel verbazen we ons over de regelmaat waarmee een ronde onderbroken moet worden om het bloed af te vegen. Het shirt van één bokser ziet volledig rood, maar de door mijn zoon verwachte KO blijft uit.

Het publiek bestaat vooral uit familie en vrienden van de jeugdige boksers. Aan de VIP-tafels zien we wel kleurrijke figuren. Aan de VIP-tafel bij de ingang bespeuren we Innocent Anyanwu geflankeerd door een vrouw en een bokser of trainer. De laatste doet me aan iemand denken waardoor mijn blik herhaaldelijk die kant op dwaalt en ik ook Innocent mooi kan observeren. Hij is heel rustig en beweegt nauwelijks als hij met zijn kompaan de partijen bespreekt. De man naast hem ondersteunt zijn commentaar met de handen maar zo subtiel dat de stoten niet herkenbaar zijn voor mij, heel anders dan de trainers aan de ring, die uitbundig en luidruchtig zijn.
Aan de VIP-tafel voor ons zit Raymond Joval die zowel Innocent Anyanwu als Barry Groenteman traint. Onze verbeelding wordt nog op gang gebracht als aan deze tafel een zilverkleurige attachékoffer van eigenaar veranderd, maar verder is het een normaal familiesportevenement.

Mijn zoon en ik besluiten dat deze eerste keer niet de laatste zal zijn. In ieder geval willen we Innocent graag eens live in actie zien. We zien hem wegrijden in een mooie, snelle auto waarvan we in het donker merknaam en type niet kunnen vaststellen, maar het lijkt verdacht veel op een Jaguar. Hij heeft er niemand voor in elkaar hoeven slaan, maar hem eerlijk verdiend met boksen.

Links:

Muziek tijdens de pauze Three 6 Mafia - It’s a fight
Foto’s van ‘No way back’ op www.piek.tv