woensdag 6 oktober 2010

Winterblues

In januari van dit jaar werd ik voor het eerst sinds jaren getroffen door een winterdepressie, kort maar hevig. Ik was zo verrast dat ik het eerst niet eens herkende. Ik was ergens door geraakt op Twitter en eigenlijk wilde ik er helemaal mee stoppen, maar dat kon niet want ik wist dat ik nog Twitterlessen moest geven en hoe kun je er les in geven als je zelf bent gestopt. Op Twitter waren er drie mensen die meteen reageerden toen ze zagen wat er mis ging. Het waren drie collega’s die ik nog nooit in het echt heb ontmoet. Ik ben ze er nog dankbaar voor. Het enige grappige aan de situatie was dat ik een liedje zocht om naar te linken dat ‘There ain’t no light’ heette, althans dat dacht ik in mijn verwarring. Ik kon het niet vinden omdat de titel van het lied juist ‘I saw the light’ is, een gospelsong van Hank Williams.


In het tijdperk van de videorecorder draaiden we regelmatig een aantal banden met daarop een tv-serie genaamd ‘The history of country music’. Een stukje ervan was gewijd aan Hank Williams, zijn hits en zijn einde. Minnie Pearl werd erin geïnterviewd over de laatste dagen van de 'man whose heart weeps in his music'. Haar verhaal kwam overeen met wat hier genoteerd staat. Ik herinner me haar woorden zo: “I’m unable to say what the cause of Hanks unhappiness was." Ze wist dat hij aan de pillen en de drank was en dat hem iets dwars zat dat hij niet los kon laten. Ze nam hem mee uit rijden nadat hij een optreden had afgebroken. Hij zou wat zingen: Ay, let’s sing! En hij begon een hymne te zingen, ‘I saw the light’. Na een regel stopte hij en zei: “That’s the trouble, Minnie, there ain’t no light, there ain’t no light.” Niet lang daarna stierf hij. De associatie met licht lag voor de hand, ook al zag ik dat niet meteen. Tien dagen ’s ochtends en ’s avonds een half uur voor de daglichtlamp en ik was er weer bovenop.



Gisteren zat ik er even doorheen en ook al wend ik me dan meestal af van Twitter, ik kon niet voorkomen dat er wat van mijn somberheid in de tweets doorsijpelde. Een paar mensen reageerden meteen, anderen later. Zeg dat zo’n 2 procent van mijn volgers wat zei omdat ze online waren. Als mijn vaste contacten gelijktijdig online geweest waren, dan had misschien 4 procent iets opbeurends tegen me gezegd. De rest heeft het niet opgemerkt of vindt dat je alleen tranen van blijdschap en ontroering mag delen. Dat je je verder groot moet houden en een ander niet lastig moet vallen met je verdriet, dat natuurlijk in geen verhouding staat tot wat ernstig zieke mensen en mensen die net iemand hebben verloren doormaken. Daar ga ik voor een belangrijk deeI in mee. Ik praat niet graag over mijn problemen. Ik luister liever naar anderen. Maar als ik er toch iets over loslaat en mensen zeggen iets liefs tegen me, dan helpt dat enorm. Wees dan ook niet te zuinig met je vertoon van vriendschap. Het komt meestal weer naar je terug als je er zelf behoefte aan hebt.

Met mij komt het wel weer goed. Hoewel ik niet op de lieve reacties uit was, hebben ze me wel degelijk geholpen. De daglichtlamp heb ik ook al weer van de zolder gehaald. Tien dagen en ik kan de hele wereld weer aan!

7 opmerkingen:

  1. Soms denk ik dat mensen ook niet reageren omdat ze je niet 'echt' kennen, of 't te openbaar vinden.
    Maar dat wil niet zeggen dat er niet veel meer mensen meeleven en denken: hee gelukkig weer 'n tweetje van Immek.
    welteruste
    Petry

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je wel Petry. 't Is jammer dat je op Twitter niet kunt zien wat mensen denken, als ze het niet uiten. Leuk dat je hier reageert! Ik ben blij dat je me net zo graag ziet als ik jou ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. IRL zou ik je nu een welgemeende knuffel geven. Via twitter en je blog zou het dan een twug, resp. een blug zijn? Hoe dan ook: ik geniet van je berichtjes en ben blij met je lamp! Sterkte tijdens de donkere dagen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dank je wel, Sylvie. We houden het maar op de knuffel. Klinkt warm en vertrouwd ;-) Ik vind het ook fijn jouw berichtjes op Twitter te lezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind het fijn dat je er wat meer over vertelt, ik herken het gevoel wel af en toe in de tweets, maar soms lijkt het of je het niet serieus neemt als je meteen opbeurende woorden terug geeft. Reactie is in ieder geval altijd prettig, begrijp ik! Blijven tweeten, je volgers snappen het wel...
    Groetjes, Esther Valent

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dank voor je reactie, Esther. Ik worstel maar kom altijd weer boven. En ik hou je op de hoogte ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Moest even denken aan een Duits spreekwoord dat ik in de zomer tegenkwam in een gesprek met de uitbaatster van een hotelletje: was man in den Wald hineinschreit, komt auch wieder raus. Vond ik hier toepasselijk. En het wordt altijd weer lente. Een groet

    BeantwoordenVerwijderen