Mijn jongste zoon redde gisteren een jonge meeuw met een gebroken pootje uit de kaken van onze kleine poes. De poes was nauwelijks twee keer groter dan de meeuw. Een dag eerder redde dezelfde zoon een klein haasje uit dezelfde kaken. De poes kon zich niet snel genoeg uit de voeten maken, want ze struikelde over haar prooi. Het haasje paste in je handpalm en was nog geen week eerder al uit de kaken van de hond gered. Zo’n haasje maakt wat mee.
De jonge meeuw leek een gebroken pootje te hebben. Na enig zoeken op internet werd het pootje gespalkt met een in eiwit gedoopt gaasje uit de verbandtrommel. Het schoot z'n doel voorbij, die spalk, omdat het eigenlijke probleem zat op de plek waar de tenen begonnen. Maar je wilt toch wat doen ook al heb je niet helemaal het idee dat het erg zinnig is.
De meeuw maakte voortdurend geeuwbewegingen met zijn snavel, wat we voor dorst aanzagen. Inderdaad dronk ‘ie graag uit het eierdopje. Toen we ons zorgen begonnen te maken over zijn eten, besloten we dat het toch maar beter was om telefonisch hulp te zoeken. Na de nodige telefoonbeantwoorders kwam ik bij een 06-nummer van een mevrouw van de dierenambulance terecht, die me het adres van een opvanghuis in mijn eigen dorp gaf.
De oude meneer, die bij de deur de meeuw in ontvangst nam, keek zorgelijk. De vogel had het benauwd, zei hij. Dat was veel erger dat het pootje en de ogen stonden ook heel erg dof. Hij had er niet veel fiducie in, maar hij ging z’n best doen, zei hij. En ik geloofde hem.
Met dank aan @Dirk_K voor de foto!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten