maandag 14 juni 2010

Het bleef stil bij het Deense volkslied

Tot een jaar of vijf geleden werd ik door mijn vriend gesommeerd ‘mijn’ volkslied mee te zingen als voorafgaand aan sportwedstrijden of bij huldigingen van sporters het Duitse volkslied gespeeld werd. Eén van mijn vriendinnen vond dit het toppunt van humor, maar ik heb het nooit kunnen waarderen.


Eén van mijn overgrootvaders was een Duitser die, na een groot aantal jaren ‘Hollandgänger’ te zijn geweest, zich in de tweede helft van de 19e eeuw in Drenthe vestigde om er te trouwen. En ook al vermengde dat Duitse bloed zich met veel Drents bloed, toch werd me die deels Duitse herkomst zwaar aangerekend toen ik in dezelfde West-Friese schoonfamilie terecht kwam als mijn zus, een verzetsfamilie. Mijn vriend had het moeilijk met mijn beetje Duitse bloed. Het was eigenlijk onacceptabel. Op zijn eindlijst van de middelbare school prijkte een 7 voor Duits in plaats van een 9 omdat hij principieel weigerde een spreekbeurt in het Duits te houden. Die ‘moffentaal’ kon hij, naar eigen zeggen, onmogelijk ‘uit zijn strot’ krijgen.

Na uitgebreider stamboomonderzoek bleek vijf jaar geleden dat mijn voorvaderen, alvorens in Brandlecht neer te strijken, afgezakt waren naar het zuiden vanuit Denemarken. Sindsdien is het hier stil als het Duitse of Deense volkslied weerklinkt, want tegen Denen kun je toch moeilijk bezwaren hebben, zelfs al moeten ‘we’ tegen ze voetballen.

1 opmerking:

  1. Morgen zijn we tolerant...??
    Wat een vervelend iets, maar door de genealogie is er meer duidelijkheid??
    Waarom je niet op je eigen waarde beoordeeld?
    Lijkt me het enige goede recept voor echte "goede"familiebanden??

    BeantwoordenVerwijderen